Op het heetst van de dag kan een gieter wonderen doen, maar de tuinslang maakt planten lui. Op zoek naar duurzamer bewateren.

Tekst Ankie Lok

Je kon de klok erop gelijkzetten: rond het middaguur ging het fout. ’s Ochtends vroeg was het eerst nog een weldaad, die zon in de tuin. De schaduw schoof op en al wat bloeide, richtte zich naar de hemel. De tuin draaide met het ritme van de uren mee, zodat langzaam maar zeker al het groen voluit stond te baden in het zonlicht. Maar deze aangename gloed duurde niet lang. Het werd heet. Smoorheet. Elke dag weer werden de planten en bloemen erin geluisd. Want elke dag gingen ze een beetje dood. De eerste keer dat ik hiervan getuige was, schrok ik me wild. Rond 12 uur ’s middags lag de hortensia erbij als een verschrompeld oud vrouwtje. Uit de roze bloemen was alle fut verdwenen. De bladeren waren omgekruld, als van een vergeelde krant. De hele plant zag er broos en klein uit. Ook de klimmende winde tegen het hek verkeerde in alarmerende staat. De bladeren slap, de paarse bloemen lieten hun kopje hangen. Het was dat de plant aan het hek stond vastgeketend, anders was ze als een marionet in elkaar gezakt. En ik stond erbij en keek ernaar. Ik wist nog weinig van planten en hoogzomer, maar dit leek me code rood.