Uit het magazine
Column Florians Fauna: mensenpoten
Mijn ouders waren mij soms hele dagen kwijt. Als kleine jongen struinde ik dan over de heide op zoek naar wild. Op een paar zeldzame momenten na, waarbij ik plots oog in oog stond met een hert, zag ik meestal niks. Niks behalve sporen. Ontelbaar veel pootafdrukken in het zand verraadden dat ik wel degelijk warm zat. Eerder die dag moest daar een hele groep dieren gelopen hebben. De verse sporen in het zand symboliseerden de magie van het ongrijpbare en waren zeker zo spannend als het spotten van de dieren zelf.
